W mrozach Syberii – żywa lekcja historii

Cisza tej pustej przestrzeni jest ciszą wymuszonego zapomnienia... Słyszysz ten szept, szept gwiazd – niemych świadków? Wytęż słuch, szept ulotny niczym delikatne muśnięcie wiatru usłyszeć mogą tylko nieliczni, tęskniący, wrażliwsi, bardziej kochający. Słyszysz? Cisza… Wszechogarniająca, obezwładniająca cisza i pustka… Miejsce tak nieprzyjazne człowiekowi, jak to tylko możliwe, martwe…

Skrzypi śnieg, ktoś idzie, próbuje stawić czoła silnemu, nieprzyjaznemu wiatrowi, ale jest zbyt słaby… To płacz, dziecko łka cichutko wtulone w opiekuńcze ramiona mamy… A°tam w oddali? Masz rację, teraz słyszę, to śmiech, odgłosy dziecięcych zabaw, szum lasu, śpiew ptaków… Posłuchaj, ta ziemia żyje pamięcią tych, którzy przetrwali. Ziemia nieludzka opowiada głosami żyjących swoją tragiczną historię, historię śmierci i życia na przekór wszystkiemu.
Nam, Polakom, Syberia kojarzy się niezmiennie z miejscem zsyłki, cierpienia i śmierci wielu rodaków, poczynając od czasów carskiej Rosji aż po czasy II wojny światowej. Historia przemówiła do nas głosami tych, których dzieje życia i wojenne dziecięce losy nieodłącznie związane są z nieprzyjazną syberyjska krainą. O swoich wspomnieniach z pobytu w syberyjskiej tajdze i wojennych dziejach swoich rodzin opowiadały Panie Irena Łaciak i Maria Matlachowska, a Pani Kazimiera Frydel przybliżyła nam sylwetkę brata swojej mamy – zamordowanego w Katyniu por. Jana Gumułki.
Spotkanie z drugim człowiekiem, w którym można czytać dzieje jego życia niczym w otwartej księdze, to dla nas, najmłodszych, najwspanialsza lekcja historii. Serdecznie dziękujemy Paniom, za to, że zechciały podzielić się z nami swoimi wspomnieniami.